Photo by Tony Wu on Pexels.com
เรียนกึ่งทำงาน ประสบการณ์ชีวิตที่น่าจดจำ
“แม่ หนูได้เกรด A ตั้ง 5 ตัว หนูเก่งไหมแม่”
เสียงของน้องแคชเชียร์ดังขึ้นขณะที่ผมเองนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะนั่งในร้านสะดวกซื้อ เสียงนั้นไม่ได้พูดกับผมหรอก แต่มันชัดเจนจนเผลอหันไปมอง น้องกำลังโทรคุยกับแม่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ปลายสายคงเป็นแม่ที่กำลังยิ้มกว้างอยู่แน่ ๆ
ประโยคสั้น ๆ แต่ทำให้ใจฟูขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว มันพาให้ย้อนกลับไปในวันที่ตัวเองยังเป็นวัยรุ่น วันที่ต้องเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย เหมือนกับน้องคนนี้ จะว่าลำบากก็ไม่เชิง แต่มันเป็นช่วงเวลาที่ต้องพิสูจน์ตัวเอง พิสูจน์ว่าเราจะไม่แบมือขอเงินที่บ้าน เพราะรู้ว่าทุกคนมีภาระของตัวเอง ก็เพราะเลือกมาเรียนในเมืองใหญ่ มันก็หมายถึงภาระที่เพิ่มขึ้นของครอบครัว
แต่พอเรียนได้เกรดดี มันเหมือนเป็นรางวัล เป็นเครื่องยืนยันว่า “เฮ้ย! เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย กรูก็ทำได้นี่หว่า” แล้วคนแรกที่อยากบอกก็คือที่บ้าน ตอนนั้นแม่อยู่ต่างจังหวัด พี่สาวเป็นคนส่งเสียให้เรียน เวลาได้เกรดดี ก็มักจะบอกพี่ มันเหมือนได้บอกแม่ไปพร้อมกัน ความรู้สึกตอนนั้นคือดีใจมาก โคตรภูมิใจ
ต่างจังหวัดจะมีพวกโรงแรม สองดาวสามดาวเยอะมาก ที่ต้องการคนมานั่งทำงานรับแขกเข้าพักช่วงกลางคืน เค้าเรียกว่ากัน พนักงานต้อนรับกะดึก หน้าที่ก็คือ รับเช็คอินแขกเวลาเมา หรือหาที่นอนพักค้างคืนยามดึกอะ แล้วคนปกติเค้าก็จะชอบทำงานกันกลางวันใช่ปะ เราเองเป็นนักเรียน นักศึกษา สมัครไปเถอะ ยังไงคนก็อ้าแขนรับ เพราะหนึ่ง เงินเดือนก็ไม่ต้องจ่ายเยอะ เหมือนมาทำพาร์ทไทม์ แต่จริงๆก็รับเป็นเงินเดือนเต็มๆนะ งานไม่หนักแต่จะอดหลับอดนอนนี่แหละ แต่บางครั้งก็อาศัยหลับเอาใต้เคาน์เตอร์ เวลาแขกมาปลุกช่วงดึก ก็จะงัวเงียยื่นกุญแจให้ แล้วก็กลับไปนอนต่อ 555 สนุกแล้วได้เงินด้วย แต่จะนอนบ่อยๆก็เกรงใจเจ้าของกันหน่อย ส่วนใหญ่ก็คือเวลานี้แหละที่ได้เอาหนังสือมากางอ่าน เพราะเลยเที่ยงคืนไปแล้วส่วนใหญ่แขกก็จะน้อยลง ส่วนวันไหนถ้าไม่ได้ทำงานที่โรงแรม ก็อาศัยมาอ่านหนังสือเองที่บ้าน และเราอยู่บ้านไม่ใช่บ้านร่ำรวยอะไร ยังจำได้เลยสมัยเด็กๆ เวลาอ่านหนังสือที โต๊ะอ่านแบบจริงจัง หรือเก้าอี้ให้นั่งขีดเขียนไม่มีหรอก ต้องเอาโต๊ะรีดผ้ามากางแล้วอ่านหนังสือถึงตีสามตีสี่ อ่านจบแล้วก็หลับ ตื่นเช้าก็ไปสอบ ทำแบบนี้จนเรียนจบ มันเหนื่อยนะ แต่แบบเฮ้ย ภูมิใจ
คนต่างจังหวัดอย่างผมหรือใครก็ตามที่ไม่ได้มีต้นทุนหนา การมาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ต้องแลกมาด้วยค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าสังสรรค์กับเพื่อน ลำพังถ้าจะให้แบมือขอเงินจากที่บ้าน มันไม่ได้จริง ๆ ทางเดียวที่ทำได้คือกัดฟันดิ้นรนเอง ทั้งเรียน ทั้งทำงานไปพร้อมกัน อาจจะเหนื่อย อาจจะท้อ แต่พอผ่านมันมาได้ มันคือบทเรียนชีวิตที่โคตรคุ้ม
ผมมองหน้าน้องแล้วก็ยิ้มตาม น้องคงเหนื่อยเหมือนกันแหละ กะงานร้านสะดวกซื้อนี่ไม่ใช่เบา ๆ เลยนะ แต่ยังเรียนได้ดีขนาดนี้ ผมล่ะอยากจะยกนิ้วให้จริง ๆ เพื่อนร่วมงานของน้องคงคิดเหมือนกัน เพราะแป๊บเดียวก็มีเสียงแซวขึ้นมา
“จบแล้วก็ไปนะลูก อย่ามาอยู่แถวนี้”
เสียงหัวเราะดังขึ้น น้องแคชเชียร์คนเดิมก็ยิ้มเขิน ๆ ออกจากกะงานรอบนั้นไป
คือเราเองนั่งฟังแล้วก็ยิ้มตาม ไม่รู้สิ มันใจฟู มันดีใจที่เด็กเค้ารู้จักหาเงินใช้จ่ายเอง แถมยังเรียนไปด้วยเกรดดีเสียด้วย คือไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวหรอก แต่โคตรเอาใจช่วยเลยว่ะ ขอให้น้องไปได้ไกลจริง ๆ
About The Author
